سرای سالمندان بروجرد/اینجا همه آمدن کسی را انتظار می کشند

بیرون هیچ جایی و هیچ کسی را هم ندارد ،تنها پسر و عروسش، خارج از کشور به سر می برند و حالا دیگر مدت هاست سرای سالمندان تنها پناه او شده است.

از هر کسی که از بیرون برای سرکشی به سرای سالمندان می رود ، می خواهد او را از اینجا ببرند.

می گوید برای پدران و مادارن پا به سن گذاشته خانه خود بهترین جای دنیاست؛ و ماندن در کنار خانواده و فرزندان تنها خواسته ای که این روزها برای برخی از سالمندان به آروز تبدیل شده است.

در آن سوی اتاق، مادری که روزگاری کدبانوی خانه ای بوده ، اینک بر لبه تخت نشسته؛ عصایش کنار دستش قرار گرفته و بیشتر از آنکه به اطراف نگاه کند و رفت و آمدها را ببیند به عصایش به عنوان تکیه گاه نگاه می کند.

گویا روزهای خسته کننده دوری از خانه او را مطمئن کرده که کسی سراغی از او نخواهد گرفت که اینگونه تنها به عصایش چشم دوخته است.

مهربان است اما گویا از اینکه فراموش شده دلخور است.

می گوید: منتظر آمدن کسی نیستم ، اگر شوق دیدنم را داشتند از خودشان جدایم نمی کردند. اما شاید برای روز عید به دیدنم آیند.

آن دیگری، گویا هنوز ماندنش را در سرای سالمندان نپذیرفته باشد و فکرش مشغول این شده است؛ مگر من چند سال دارم که باید در اینجا زندگی کنم؟

می گوید: فکر می کنی من چند سال دارم!؟ سعی کردم جوانتر از آنچه می بینم پاسخ دهم تا شاید برای لحظه ای خوشحالش کرده باشم!

سوالش یادآور خانم های جوانی است که همواره بیم پیر شدن را دارند و هر وقت سن شان را کسی بپرسد با سوال جواب می دهند که چند ساله به نظر می آیم؟!

می گوید: من سختی های زیادی کشیدم در بین خواهرهایم من از همه کوچکترم ، اما فرزندانم مرا به اینجا آورده اند.

هیچ کسی باورش نمی شود سختی هایی که من کشیدم چقدر روی جسمم نشسته است.

موقع خداحافظی، با لحنی که تنها از دل یک مادر می تواند برآید می گوید: خیلی مواظب سلامتی خودت باش و قدر جوانیت را بدان، وقتی جسمت ناتوان شد عزیزانت هم حوصله رسیدگی را ندارند و تنهایت می گذارند.

اتاق های سراهای سالمندان، شباهت زیادی به همدیگر دارند هر کدام چندین نفر را در خود جای داده اند، که حال و هوای همگی شان خیلی شبیه به همدیگر است؛ و دلخوری همگی شان، دوری از خانه و تنهایی است.

اتاق هایی که هر چند سخاوت مندانه چندین تخت را در خود جای داده اند تا شاید با جمع شدن سرنشینانشان، گوشه ای از تنهایی شان را پر کرده باشند؛اما همگی شان خوب می دانند که اینجا هیچ شباهتی به خانه ندارد.

گذر ایام و روزهای پشت سر گذاشته عمر، در گام هایشان سنگینی می کند؛ با عصایی در دست که گویا تنها تکیه گاهشان شده ، چشم هایشان را منتظر به در دوخته اند تا که فرزندانشان در گیر و دار زندگی روزمره شان، وقتی هم به آنها بدهند، و شادی و سبزی رویش بهار را با آنها شریک شوند.

اینجا همه در تنهایی خود بسر می برند و هر کدام دنیای پر از حسرت خود را نمی توانند فراموش کنند، حسرت دیدن نوه های کوچک شان ، که برای هر پدر بزرگ و مادربزرگی یادآور میل او به تداوم و جاودانگی است و یادآور روزهای نشاط و سرزندگی است که حالا برایشان به خاطره ای دور دست تبدیل شده است.

در شهرستان بروجرد دو خانه سالمند وجود دارد که یکی از آنها مختص نگهداری زنان، و دیگری مردان سالمند است.

ˈکرم رضا پیردایهˈ رییس اداره بهزیستی بروجرد به خبرنگارایرنا می گوید: هر دو سرای سالمندان بروجرد به عنوان موسسه خیریه ثبت شده اند.

به گفته وی هزینه نگهداری در خانه های سالمندان طبق تعرفه سازمان بهزیستی مشخص شده که با توجه به بضاعت مالی افراد شهریه از آنها گرفته می شود و چنانچه بیمار توان پرداخت نداشته باشد از طرف سرای سالمندان نیز برای هر نفر مبلغی کمک می شود.

وی اضافه کرد:در خانه های سالمندان افراد بالای ۶۰ سال پذیرش می شوند و خانواده هایی که تمایل به نگهداری سالمندان خود در سرای سالمندان دارند با مراجعه به اداره بهزیستی درخواست داده، و این درخواست در بخش توان بخشی بهزیستی بررسی می شود.

وی اضافه کرد: پس از بررسی کمیسیون پزشکی و ارایه آزمایشات و بررسی، از نظر برخی بیماری های واگیر و مسری چنانچه مشکلی نداشته باشند شخص پذیرش می شود.

بیایید در این روزهای پایانی سال سهمی از بهار را هم به این مادران و پدران نشسته در سرای سالمندان اختصاص دهیم تا شاید حتی برای لحظه ای هم که شده روح شان از سرسبزی بهار تازه شود.

آنگاه که در انتظار بهاریم و در حال خانه تکانی و خرید و تدارک و تزیین سفره هفت سین، به یاد آوریم مادران و پدرانی که در سرای سالمندی انتظار دارند که آمدن بهار را به آنها خبر دهیم.