یادداشت/عشق مادر و حرمت پدر

همه ساله بر شمار سالخوردگانی که به آسایشگاه‌های سالمندان در سراسر کشور مراجعه یا از سوی اطرافیان به آنجا سپرده می‌شوند، افزوده می‌شود.

[divider]

تا قبل از قرن بیستم و یکم میلادی میانگین عمر بسیار پایین بود اما در حال حاضر بهبود وضعیت تغذیه و پیشرفت‌های چشمگیر پزشکی و ارتقای سطح بهداشت، سبب افزایش میانگین عمر در تمامی جوامع بشری شده است.

در اغلب جوامع، افراد ۶۰ ساله و بالاتر به عنوان سالمند تلقی می‌شوند و در کشور ما نیز همانند بسیاری از کشورهای جهان به دلیل بهبود شرایط بهداشتی، متوسط طول عمر افراد بالا رفته و تعداد سالمندان افزایش یافته است.

در حال حاضر بیش از چهار میلیون سالمند بالای ۶۰ سال در کشور زندگی می‌کنند که پیش‌بینی می‌شود این رقم طی ۲۰ سال آینده به حدود ۱۰ میلیون نفر برسد و از این رقم ۵۰۰ هزار نفر مربوط به استان خراسان رضوی است.

همه ساله بر شمار سالخوردگانی که به آسایشگاه‌های سالمندان در سراسر کشور مراجعه یا از سوی اطرافیانشان به آنجا سپرده می‌شوند، افزوده می‌شود. با این حال، به حکم الهی و اجتماعی، فرزندان باید حرمت پدر و مادر خود را حفظ کنند و به آنان احسان کنند.

سالمندان آیینه آینده

یک کارشناس دینی گفت: سالمندان آیینه آینده ما بوده و در قرآن کریم و دین مبین اسلام به عنوان نصب‌العین مسلمانان، احترام به این قشر تاکید فراوان شده و آنان را مایه خیر و برکت خوانده‌اند.

زهرا امیری افزود: از جمله فرمان‌های خداوند، امر به احسان و خوش‌رفتاری فرزندان نسبت به پدر و مادر است و پس از ایمان به توحید از سایر وظایف دینی مقدم شمرده شده به خاطر این‌که پایه ارتباط جامعه و پیوستگی آن هستند.

وی تصریح کرد: رابطه محبت و علاقه قلبی فرزند به پدر و مادر خود اساس اجتماع و به حکم اسلام واجب است و فرزند هرگز رابطه محبت خود را با دو اصل و ریشه خود نباید قطع کند.

مشغله و گرفتاری بهانه خوبی نیست

وی اظهار داشت: دوران پیری سخت‌ترین دوران زندگی پدران و مادران است که احساس نیاز کرده و انتظار دارند حالا که پیر و فرتوت شده‌اند فرزندان به آن‌ها رسیدگی و نیازهایشان را برآورده کنند.

امیری تصریح کرد: انسان امروز به دلیل داشتن مشغله و گرفتاری نمی‌تواند تمام اصول را رعایت کند و از بسیاری از آن‌ها طفره می‌رود و به بهانه فرصت نداشتن از خوبی کردن، حرمت گذاشتن و دستگیری از دیگران سر باز می‌زند.

این کارشناس دینی اظهار داشت: افرادی ‌که توانایی نگهداری از سالمندان را در منزل ندارند و ناچار به سپردن آنان به آسایشگاه‌ها هستند باید نسبت به حفظ احترام و جلب رضایت آنان اهتمام ورزند.

وی افزود: متاسفانه هر روز شاهد افزایش تعداد افرادی هستیم که در خانه سالمندان زندگی می‌کنند و فرزندان آن‌ها ماه‌ها و یا حتی سال‌ها از آن‌ها احوالی نمی‌پرسند و آن‌ها را به حال خود رها کرده‌اند.

امیری یادآور شد: سالمندی به‌عنوان یکی از دوران زندگی بشر مرحله‌ای مهم و اثرگذار در زندگی فردی، خانوادگی و اجتماعی یک ملت است و تبیین جایگاه سالمندان یکی از مهمترین عوامل در برنامه‌ریزی‌ها است.

آلزایمر بیماری دوران سالمندی است

مریم شریف‌نیا کارشناس ارشد پرستاری می‌گوید: دوران سالمندی همانند دوران کودکی و یا جوانی یکی از مراحل زندگی است با این تفاوت که دوران کودکی و جوانی، سرشار از انرژی و تلاش، ولی دوران سالمندی، همراه با تحلیل قوا و کاهش میزان فعالیت‌های فیزیکی است.

وی افزود: بیشتر افراد سالمند دچار بیماری آلزایمر می‌شوند و برای کند شدن روند ابتلا به این بیماری نیاز به دیدن فرزندان، دوست و آشنا و یادآوری خاطرات گذشته دارند.

شریف‌نیا با اشاره به این‌که یک فرد سالمند تا وقتی سالم و سرحال است باید در منزل و کنار اهل خانه باشد، گفت: با پیر شدن نیازهای عاطفی افراد بیشتر می‌شود.

چرخاننده چرخ زندگی

وی افزود: سالمندان وقتی بیمار می‌شوند هم باز نیاز به محبت دارند و فقط وقتی که نگهداری آن‌ها سخت شده و یا عوارض بیماری باعث از بین رفتن ارج و قرب آن‌ها جلوی فرزندان و نوه‌ها می‌شود باید به آسایشگاه سپرده شوند.

شریف‌نیا با یادآوری این‌که مادربزرگ یا پدربزرگ روزی جوان و شاداب بوده‌اند، افزود: این افراد بزرگ خاندان روزی چرخاننده چرخ زندگی بوده‌اند و باید ارج و قرب و احترامش حفظ شود.

همسرم تنها مونسم بود

غلامحسن ستاری پدر بزرگ ۸۲ ساله‌ای که به علت سکته از دو پا فلج شده است، گفت: لاستیک فروش بودم و وضعیت مالی خوبی داشتم.

وی افزود: چهار فرزند دارم ولی تعداد نوه‌هایم را نمی‌دانم؛ هشت سال است که همسرم تنها مونس تمام روز‌های عمرم را از دست داده‌ام و بعد از او فقط نفس می‌کشم.

این پدربزرگ بیمار اظهار داشت: بچه‌هایم به علت مشغله کاری زیاد و وضعیت بیماری شدیدم توانایی نگهداری از من را نداشته و مرا به آسایشگاه سالمندان سپردند.

ستاری عنوان کرد: حالا خانه من همین آسایشگاه است و تمام پرستاران و پرسنل اینجا مانند بچه‌های خودم هستند.

به گفته وی، جز دلتنگی مشکلی ندارد ولی باید کنار بیاید.

اشک چشمان مادر به یاد پسر

خانم جان نام مادربزرگ شیرین زبانی است که هر چند نمی‌بیند ولی زیبایی کلامش آدم را به وجد می‌آورد.

او که تنها پسرش در خارج از کشور زندگی می‌کند خانه‌اش را همین آسایشگاه می‌داند و به قول خودش، تمام سالمندان خواهر و برادرانش هستند.

خانم جان می‌گوید: دیگر دلتنگی برایم مفهومی ندارد و آنقدر پسرم را ندیدم که صورتش را فراموش کردم ولی زنگ می‌زند و حالم را می‌پرسد.

درست است که می‌گوید دلتنگی دیگر برایش معنایی ندارد ولی وقتی از پسرش حرف می‌زند اشک در گوشه چشمش برق می‌زند.

یک روزی تمام این پدر و مادران سالمند، جوان و زیبا بودند و امیدها و آرزوهایی داشتند و مسلماً ما هم روزی پیر می‌شویم.

باید به بزرگترهایمان به سفارش پیامبر اسلام (ص) احترام گذاشته و به آن‌ها احسان کنیم تا روزی فرزندانمان در حق ما چنین کنند.

حال مگر می‌شود به بهانه مشغله زیاد «عشق مادری» و «حرمت پدری» را فراموش کرد؟